Podnoszenie ciężarów to sport, który istnieje od kilkudziesięciu lat. Historia tego sportu sięga początku XIX wieku. Początkowo istniały tylko dwie kategorie wagowe. Ostatecznie w olimpijskich zawodach w podnoszeniu ciężarów wprowadzono trzy kategorie wagowe. Do zawodów dodano snatch, clean i press. W 1952 roku w olimpijskiej konkurencji podnoszenia ciężarów dodano klasę bantamweight. Później dodano klasy superciężkie i flyweight.
Podnoszenie ciężarów przez kobiety
Historia podnoszenia ciężarów przez kobiety na Olimpiadzie jest fascynująca. W pierwszych dwóch dekadach kobiety były w stanie podnieść dużą liczbę kilogramów, a obecnie, w drugiej połowie XX wieku, kobiety prześcignęły mężczyzn w niektórych kategoriach wagowych. Olimpiady, które odbywają się co cztery lata, są świetną platformą do pokazania tego sportu światu. Kobiety, które są trenowane przez mężczyzn, mogą rywalizować w tym sporcie na najwyższym poziomie.
Historia Olimpiady w podnoszeniu ciężarów kobiet rozpoczęła się od Igrzysk Olimpijskich w Sydney 2000, kiedy to kobiety po raz pierwszy rywalizowały w tym sporcie. Rząd Chin był szczególnie zainteresowany tym sportem i wysłał na igrzyska cztery kobiety, w tym superciężką Ding Meiyuan. Zajęła ona trzecie miejsce w swojej kategorii wagowej, a jej koledzy z drużyny i personel dopingowali ją. Był to ostatni raz, kiedy Amerykanka zdobyła medal na Olimpiadzie, aż do brązowego medalu Sary Robles na Olimpiadzie w 2016 roku.
Podnoszenie ciężarów przez kobiety zadebiutowało na Olimpiadzie w 2000 roku, po debacie społecznej na temat podnoszenia ciężarów. Od tego czasu sport ten został zdominowany przez podnośniki z Europy Wschodniej. Jednak nadal istnieją pewne wyzwania dla tego sportu, w tym stosowanie sterydów.
W zawodach mężczyzn w kategorii 77 kg nie zabrakło emocji. Lu Xiaojun, obrońca tytułu mistrza olimpijskiego, ustanowił wczesny rekord świata i jako pierwszy podniósł 177 kilogramów (409 funtów). W konkurencji podrzutu Nijat Rahimov pobił rekord Lu o cztery kilogramy.
Snatch
Historia podnoszenia ciężarów sięga lat dwudziestych XX wieku. W tym roku zawody w podnoszeniu ciężarów na Olimpiadzie obejmowały clean i jerk. Jednak w 1928 roku zrezygnowano z ćwiczenia jedną ręką. Pozostały więc tylko trzy ćwiczenia: clean and press, snatch i clean.
Był to rok mieszanych uczuć dla podnoszenia ciężarów. Było kilka głośnych wpadek. W kategorii 77 kg (170 funtów) mężczyzn, broniący tytułu mistrza olimpijskiego Lu Xiaojun ustanowił wczesny rekord świata. W podrzucie 145 kg (390 funtów) rekord świata został jednak pobity przez Nijata Rahimova ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Tym samym Rahimov zmniejszył przewagę Lu Xiaojuna i zdobył złoty medal.
Po I wojnie światowej podnoszenie ciężarów zyskało popularność. Nie było ono standaryzowane jako sport, ale zawody amatorskie ułatwiały porównywanie zawodników. Na olimpiadzie zawody rozpoczęły się od takich podnośników jak wyciskanie na ławce, clean and jerks i snatches. W 1896 roku zawody objęły również kategorie wagi ciała.
W 1993 roku IWF wprowadziła zmiany w klasach wagowych na igrzyskach z powodu nagminnego stosowania sterydów przez zawodników. Zmiany te doprowadziły do uszczuplenia górnej kategorii. To dało początek mniejszym walkom w back-and-forth i więcej indywidualnych pokazów.
Na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney w 2000 roku kobiety po raz pierwszy startowały w podnoszeniu ciężarów. Kobiety zostały mile przyjęte do sportu i były szczególnie zachwycone możliwością pokazania swojej dominacji. Chińczycy wysłali na igrzyska cztery zawodniczki w podnoszeniu ciężarów i wszystkie zostały koronowane na mistrzynie olimpijskie w swoich kategoriach wagowych. Igrzyska w Sydney były ostatnim medalem Amerykanina w podnoszeniu ciężarów, choć później nastąpił brązowy medal Sarah Robles na Igrzyskach Olimpijskich w 2016 roku.
Na pierwszych Igrzyskach Olimpijskich pojawiło się podnoszenie ciężarów, ale zostało uznane dopiero w 1920 roku. Następnie zostało wykluczone z Igrzysk w 1900 roku i przywrócone w 1904 roku. W 1904 roku podnoszenie ciężarów zostało uznane za osobny sport i wróciło na Olimpiadę jako osobne wydarzenie. W 1932 roku istniało pięć dywizji wagowych.
Clean and jerk
The Clean and Jerk jest olimpijskim podnoszeniem ciężarów, które jest wykonywane jedną ręką. Jest on używany od lat dwudziestych ubiegłego wieku. Początkowo w zawodach były tylko trzy kategorie wagowe i dwa podnoszenia – clean i snatch. W latach 60-tych XX wieku w podnoszeniu ciężarów dodano drugą klasę – średnio ciężką, a do 1992 roku podzielono je na pięć dywizji wagowych.
Czyste i szarpane jest jednym z najbardziej popularnych ćwiczeń w sporcie, a także jest wysoko cenione przez wielu sportowców. Rekord świata w rzucie dyskiem został ustanowiony podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1988 roku przez Naima Suleymanoglu. Startował on w grupie wiekowej 60 kg i jako pierwszy podniósł 190 kilogramów. Został jednak zdyskwalifikowany za stosowanie środków zwiększających wydajność.
Podczas gdy wyciskanie i podnoszenie ciężarów jest konkurencją olimpijską, wyciskanie ma inne zasady. W tej konkurencji zawodnik podchodzi pod sztangę, zanim opuści ją do klatki piersiowej. Kiedy drążek jest już nad głową, zawodnik staje, aby zakończyć podnoszenie. Jednym z najbardziej popularnych występów w historii Olimpiady był Naim Suleymanoglu, który uciekł z Bułgarii, aby wziąć udział w Olimpiadzie w Seulu w 1988 roku. Został nazwany Pocket Rocket i zdobył trzy złote medale w wadze piórkowej.
Podrzut i wyrzut jest ćwiczeniem złożonym i wymaga prawidłowej techniki wykonania. Najlepiej jest pracować z doświadczonym trenerem, aby udoskonalić ten ruch. Ważne jest, aby wykonać clean and jerk w odpowiedni sposób ze względu na duży nacisk na stawy. Należy również rozgrzać łokcie i nadgarstki przed wykonaniem podnoszenia.
Ewolucja sportu
Ewolucja podnoszenia ciężarów na Olimpiadzie rozpoczęła się od Olimpiady w Londynie w 1948 roku i trwa do Olimpiady w Atenach w 2004 roku. W całej historii podnoszenia ciężarów nastąpiło wiele zmian w metodach stosowanych do badania i doskonalenia techniki. Główny nacisk rozwoju dla podnoszących ciężary przesunął się z siły absolutnej na siłę eksplozywną i elastyczność.
Na początku XX wieku istniało wiele form podnoszenia ciężarów. Kilka z najwcześniejszych stylów obejmowało wyciskanie i podnoszenie ciężarów oraz podciąganie. Później, najbardziej popularne stało się podnoszenie ciężarów metodą “clean and jerk”. W latach 20. ubiegłego wieku, jednoręczne podnoszenie ciężarów zostało usunięte z programu olimpijskiego, a czystka i podrzut były jedynymi formami dozwolonymi w zawodach.
Pierwsza poważna zmiana dotyczyła kategorii wagowych. Przed igrzyskami w 1948 roku, czysty i prasa były dozwolone do podnoszenia tylko jedną ręką. Podnoszenie ciężarów było pogrupowane według klas wagowych, z lżejszymi ciężarami zgrupowanymi razem i cięższymi klasami wagowymi rozłożonymi. Po Olimpiadzie w 1948 roku, klasy wagowe zostały ponownie zmienione. W 1952 r. dodano klasę bantamweight, a w 1972 r. dodano klasy wagowe middle heavyweight i flyweight.
Chociaż podnoszenie ciężarów jest obecne na Olimpiadzie od dawna, obecnie jest poważnie zagrożone wycofaniem z Igrzysk z powodu kontrowersji dotyczących zarządzania sportem. MKOl ma więcej uprawnień niż kiedykolwiek, by usunąć sport z Igrzysk.
Olimpijskie podnoszenie ciężarów jest częścią programu olimpijskiego od 1896 roku. Sport ten jest fascynującą demonstracją ludzkiej siły i odwagi. Nacisk na technikę jest bardzo ważny w tym sporcie. Podnoszący ciężary są szkoleni do podnoszenia dwóch do trzech razy większej masy ciała. Zawody mogą być niebezpieczne i może dojść do wielu kontuzji.
Korupcja w I.W.F.
Śledztwo w sprawie Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów ujawniło powszechną korupcję i dziesiątki zatuszowanych testów narkotykowych. MKOl wyraził głębokie zaniepokojenie ustaleniami i nazwał je “głęboko niepokojącymi”. Według głównego badacza Richarda McLarena, skandal korupcyjny obejmował kilka dekad i dotyczył milionów dolarów w zaginionych pieniądzach i 40 przypadków pozytywnego dopingu. IWF zarzucano również nadużywanie władzy i przyjęcie autorytarnego i autokratycznego stylu przywództwa.
Raport szczegółowo opisuje rozległą korupcję w IWF oraz to, jak poszczególne narody i sportowcy byli w stanie uniknąć kontroli antydopingowych. Głównym mechanizmem kontroli Ajana była “tyrania gotówki”. Ta gotówka pochodziła z kar za doping i wypłat z kont IWF, zwykle przed ważnymi zawodami i kongresami IWF. McLaren mówi, że nie da się określić, ile z tych pieniędzy zostało wydanych na legalne wydatki.
MKOl zagroził usunięciem podnoszenia ciężarów z Olimpiady z powodu szalejącego dopingu, przekupstwa, fałszowania głosów i korupcji w tym sporcie. Mimo że IWF próbowała przekonać kraje uprawiające podnoszenie ciężarów do uchwalenia nowej konstytucji, nie udało się tego zrobić. Istnieje również powszechna korupcja wśród urzędników podnoszenia ciężarów. Ajan zaprzeczył, że popełnił jakiekolwiek wykroczenia.
MKOl zarządził gruntowne zmiany w IWF. Organizacja niedawno zorganizowała jednodniowy kongres w Doha, aby spróbować ratyfikować nową konstytucję. IWF musi przełamać impas do sierpnia i zapobiec utracie statusu olimpijskiego przez podnoszenie ciężarów. Jeśli tego nie zrobi, mogą pojawić się poważne konsekwencje dla sportu. Skandal już wpłynął na status olimpijski kilku mocarstwowych krajów podnoszących ciężary.
IWF jest przedmiotem dochodzenia w związku z jej rolą w skandalu dopingowym, który dotknął podnoszenie ciężarów. Dochodzenie ujawniło naruszenie poufności przez prezydenta IWF oraz naruszenia poufności dotyczące planowanych terminów pobierania próbek OOC. Mogło to spowodować, że prezydent IWF z wyprzedzeniem powiadomił sportowców i opóźnił ogłoszenie ADRV dla 18 azerskich ciężarowców i 21 tureckich ciężarowców.
Podobne tematy